Worsteling met woorden
Al jaren schrijf ik webteksten voor anderen. Voor bedrijven, instellingen en organisaties verwoord ik hun missie, doel en werkwijze. Ik vertel eigenlijk gewoon wat ze doen, hoe ze het doen en wat ze kosten. Deze teksten moeten passen bij de klant. De toon moet kloppen, de kleur, de uitstraling, de woordkeus. Een website is voor mij een weergave van ‘hart en ziel’ van de organisatie. Altijd zoek ik, in de aanloop naar de klus, naar uniciteit, waarachtigheid en eigenheid van de klant. Juist die aspecten krijgen nadruk in de communicatie. Alle onderscheidende factoren zijn voor mij, en ik denk dus ook voor bezoekers van een website, interessant.
Deze zoektocht is het boeiendste deel van mijn werk. Het lijkt op ‘daten’. Op een soort snuffelstage. Ik mag ruiken aan een club mensen. Kijken in de keuken. Horen hoe ze praten. Ik krijg inzicht in structuren en patronen. Maar ook word ik geconfronteerd met wensen en dromen. En daar mag ik chocola van maken. Wat een heerlijk vak!
Maar nu ben ik zelf aan de beurt… Mijn website kreeg vorm en kleur. Het wachten was op de inhoud. Wat een worsteling! Wie ben ik, wat wil ik en waarom? Vragen hielden me uit mijn slaap. De lat kwam steeds hoger te liggen. Verwarring en onzekerheid sloegen toe. Lili, mijn oudste dochter van zeven, zag mijn ge-urm en zei heel wereldwijs: ‘Doe gewoon. Begin gewoon. Schrijf gewoon. Dat kan je toch goed?’ En ze heeft gelijk. Iedere reis begint met de eerste stap. Alleen nadenken over het lopen overbrugt geen kilometers. Soms moet je gewoon gaan…
Ha die An!
Nee hoor, ik heb niks gezegd! Je mooie site werkt prima.
Van voor tot achter en van links naar rechts!
Is ie ook met iWeb gemaakt?
Liefs van Jos.
Tot straks om half vier bij At Risk.